Eind 2021 betoogden duizenden mensen in Brussel en Gent om de zwijgcultuur rond seksueel geweld te doorbreken. Aanleiding waren de getuigenissen van enkele vrouwen die seksueel grensoverschrijdend gedrag meemaakten in de uitgaansbuurt.
Wat volgde was een resem getuigenissen van voornamelijk jonge vrouwen, die onder de hashtag #balancetonbar, getuigden over hoe er op café ongemerkt drugs in hun drankje werd gedaan. In sommige gevallen mondde dit ook uit in seksueel geweld, zoals aanranding of verkrachting. De golf van getuigenissen die voortkomt uit de hashtag bewijst dat het probleem structureel is, en dat het zich bovendien niet beperkt tot Brussel alleen.
Concrete globale cijfers over SGG in het uitgaansleven bestaan er niet echt in ons land. We weten wel dat 64% van de inwoners in België tussen 16 en 69 jaar oud ooit een vorm van SGG meemaakten in hun leven. Een case-study door het stadsbestuur van de gemeente Elsene toonde ook aan dat 53,3% van de respondenten ooit slachtoffer is geweest van seksuele intimidatie of aanranding in de uitgaansbuurt. Deze cijfers op zich zijn al verschrikkelijk, maar zijn nog maar het topje van de ijsberg. Er is bij seksueel geweld namelijk een enorm groot dark number.
Als reactie op voorgaande getuigenissen en acties, zijn een heleboel steden en gemeenten aan de slag gegaan om een lokaal beleid uit te zetten rond deze problematiek. Lokale besturen hebben immers heel wat tools in handen om SGG in het uitgaansleven aan te pakken. Ze kunnen pijnpunten in kaart brengen, ondersteuning bieden aan de horeca, omstaanderstrainingen organiseren en fuiven en evenementen op hun grondgebied SGG-proof maken. Het is belangrijk dat het personeel van uitgaanslocaties weet hoe ze op een adequate manier kunnen reageren op situaties van SGG en wat ze kunnen doen voor het mogelijk slachtoffer en tegenover een potentiële dader. Ze moeten weten waar ze terecht kunnen: wanneer er zich een strafbaar feit voordoet, moeten ze bellen naar de politie en het slachtoffer moeten ze indien nodig doorverwijzen naar professionele hulporganisaties.
Vraag 1:
Om doelgericht iets te kunnen doen aan de veiligheid in het uitgaansleven van onze stad moeten we eerst zicht krijgen op de concrete cijfers. Heeft het stadsbestuur weet van hoeveel gevallen van SGG er jaarlijks zijn in Geel? Worden hier cijfers over geregistreerd? Is hier uitwisseling van gegevens over met de veiligheidsdiensten? Wordt dit thema bv ook op de Jeugdraad met cijfers aangekaart/besproken?
Vraag 2:
Om optimale veiligheid in uitgaanslocaties, fuifzaal, cafés te kunnen garanderen is het belangrijk dat het stadsbestuur een overkoepelend beleid uitstippelt om alle uitgaanslocaties en de politie op elkaar te laten afstemmen. Wat wordt daarin nu al ondernomen? Welke stappen zal het stadsbestuur in samenwerking met de politie hierin ondernemen?
Vraag 3:
Kan het stadsbestuur ermee instemmen om stickers die aandacht vragen voor SGG in het uitgaansleven te laten aanbrengen in bv de toiletten van de uitgaanslocaties in beheer van de stad? We denken daarbij in het bijzonder aan De Waai, Café De Halle, en eventueel de Axion.